Autor książki przedstawia i udowadnia przerażającą tezę, iż telewizja stała się prawdziwą plagą współczesności. Rodzi przemoc, zwiększa zagrożenie alkoholizmem, nikotynizmem i otyłością. Ma głęboko negatywny wpływ na rozwój intelektualny, wyniki w szkole, język, zdolność skupienia uwagi, wyobraźnię, kreatywność, sen, seksualność, obraz ciała, zachowania żywieniowe i oczekiwaną długość życia.
Argumentuje przy tym, że przemysł audiowizualny i jego armia przypochlebnych ekspertów, zuchwale negują wszelkie statystyki mówiące o szkodliwości oglądania telewizji. Przestrzega, że strategia ta nie jest bynajmniej nowa – w swoim czasie stosował ją przemysł tytoniowy, przecząc doniesieniom o rakotwórczych właściwościach tytoniu…
W książce znajdziemy wiele przykładów destrukcyjnego wpływu na psychikę, emocje i zdrowie dorosłych, którzy w dzieciństwie bez umiaru i nadzoru starszych pochłonięci byli telewizją.
Michel Desmurget jest doktorem neurobiologii. Kształcił się na kilku największych amerykańskich uczelniach (MIT, Uniwersytet Emory’ego, Uniwersytet Kalifornijski), obecnie piastuje stanowisko dyrektora naukowego we francuskim Narodowym Instytucie Zdrowia i Badań Medycznych (INSERM). Jest autorem książki Mad in USA (2008).
Telewizja jest dla ludzi niebezpieczna. Już alkoholizm, gadanie i polityka robią z nich idiotów. Czy koniecznie trzeba było coś do tego dodawać? Co się stało, to się nie odstanie… Teraz nikt nie będzie mógł powstrzymać kroczenia naprzód tej piekielnej maszyny. Żegnaj praco! Jutro będziemy myśleć bez wysiłku, potem w ogóle przestaniemy myśleć i w końcu zdechniemy od najsmutniejszego życia.
Louis-Ferdinand Céline, Cahiers 1957–1961
Problemem intelektualistów jest oskarżanie telewizji, że nie jest dość dobra. Sprawiają wrażenie, że chcieliby na każdym kanale oglądać ARTE i wszystkim narzucić własne preferencje kulturalne. Co do mnie, nie uważam, by istniała dobra i zła telewizja – wolałbym, żeby telewizji w ogóle nie było.
Alexandre Lacroix, filozof
Ponieważ oddziaływanie mediów jest subtelne, kumulatywne i rozłożone w czasie, rodzice, pediatrzy i wychowawcy mogą nie być świadomi ich potężnego wpływu.
Victor Strasburger, profesor pediatrii, Szkoła Medyczna Uniwersytetu Nowego Meksyku
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz